De geschiedenis van slipjes.
De oude beschaving was zich in het algemeen niet bewust van het concept van "slipjes". Europeanen - haar erfgenamen , tot het idee van ondergoed kwamen op een ongemakkelijke manier. Ze verbeterden constant de elementen van kleding. Er is een mening dat het slipje voorkwam uit broeken of uit Romeinse schoenen, die uiteindelijk groter werden, totdat het begon te lijken op kousen. Op het einde groeiden de Romeinse schoenen ("calceum") uit tot iets vergelijkbaars als panty's, die "calzone" heetten.
Het concept van "lafaards" kwam van broeken - "broeken". Hun lengte lag toen op de knieën en vervolgens op de enkels. Hoe dan ook, voor hen in alle leeftijden is niets aangetast: geen broek, onderbroek en meer lafaards. Het lange shirt diende als het enige ondergoed. Een dergelijk shirt is ons bekend van Russische volksverhalen en oude cartoons, waar zowel de gewone boer als de belangrijke koning verschenen in vormeloze lange shirts die als ondergoed dienden.
In de 12e eeuw werd het ruime ondergoed vervangen door een passender exemplaar. En de reden hiervoor - niet erg esthetisch. In die tijd wasten ze zichzelf heel zelden, dus probeerden ze hun kleding te beschermen tegen besmetting, omdat het was gemaakt van zeer dure stoffen. Toen werd het prototype van het toekomstige ondergoed uitgevonden. Het waren strakke gewaden die niet bedoeld waren voor het publiek - het was hun taak dure dingen in goede staat te houden.
Tot de twintigste eeuw waren lafaards als zodanig dat niet. Al die tijd verbeterden ze, veranderden ze en kregen ze geleidelijk vergelijkbare kenmerken met moderne modellen.
Aan het einde van de 19e eeuw werden beide stukken pantalons eindelijk aan elkaar genaaid. Deze nieuwe manier van het grootste deel van het vrouwelijke deel van de bevolking van Europa leek onfatsoenlijk. Veel vrouwen hadden kritiek op haar en gaven de voorkeur aan naadloos ondergoed.
Dames tot 1900 droegen gratis modellen van "damesslipjes" van wol, linnen of katoen, die in grote vergaderingen werden getrokken. De gesp bevond zich achter de bodem. De zomerversie had de vorm van korte slipjes tot op de knieën met een armsgat, wat onder het gebruikelijke ligt - tot de intieme plek kreeg ze niet. Integendeel, ze vertegenwoordigden een rok, ingeklemd tussen de benen, in plaats van een broek die als vulgair werd beschouwd. Fatsoenlijke dames konden ze dragen, ze creëerden geen nutteloze obstakels voor de sterke sekse, en niet voor het vernederen van de waardigheid van vrouwen.
Tegen de jaren 1920 had een elegante vrouw een keuze, zij het klein. Ze kon een rechte combinatie dragen met een gesp van onderen of een losse, licht uitlopende mantelbroek.
Een echte doorbraak in de geschiedenis van het maken van slipjes vond plaats in 1935. Toen vochten de echte mannen in het zonnige Spanje. Geavanceerde vrouwen in de VS en Europa kwamen plotseling tot het idee dat een gebreide jurk die direct op het lichaam zit (in plaats van een broek te ontwikkelen) hun ideaal is, precies wat ze wilden.
Er waren geen problemen met het technisch plan: goed slipje voor mannen is al lang gemaakt van gebreid materiaal en is verbeterd voor ondersteuning en perfecte pasvorm. Het was niet het eerste jaar dat badpakken werden gemaakt van gebreide kleding, en sport en past als handschoenen. Op dat moment ontstond alleen de vraag van het psychologisch plan voor vrouwen - of ze nu op één niveau met mannen moesten stappen. Immers, aanvankelijk maakten ze zich het onderwerp van een mannelijk toilet aan en maakten ze de mooiste dingen moeilijk toegankelijk, iets waarvoor een man gedurende vele eeuwen open toegang had. Onze geëmancipeerde betovergrootmoeders maakten een keuze en vonden het antwoord. Dankzij hen hebben we damesonderbroeken tegenwoordig niet alleen als kledingstuk, maar ook als een voorwerp van verleiding en verleiding.
Tegenwoordig kunnen we, met behulp van vrouwelijke kleine trucjes, de verlangens van mannen leiden, in geslaagd om hun verbeeldingskracht in de richting te sturen die we nodig hebben.