Beledigingen voor ouders zijn het moeilijkst. Immers, een klein mannetje vertrouwt volledig op de enige mensen die deel uitmaken van zijn universum. Als je je ouders niet vertrouwt, wie zou je dan op deze wereld moeten vertrouwen?
Maar alle situaties zijn anders en ouders worden soms gedwongen vreselijke en harde beslissingen te nemen. En de kinderen groeien op en lijden: "Mijn ouders hebben me aan het weeshuis gegeven, wat betekent dat ze niet van me hielden ..." Hoe, om te groeien, om hun relaties en hun familie met zulke zware kennis op te bouwen?
Voor wie is het gemakkelijker - voor jongens of meisjes, senioren of jongeren?
Het is moeilijk om te zeggen wie zich in het echte leven gemakkelijker kan aanpassen. De bewering "mijn ouders gaven aan het weeshuis" is immers even moeilijk voor degenen die al op jonge leeftijd naar de opvang kwamen, en - wie is ouder. De behoefte om een kind te geven is geen gemakkelijke test voor ouders, maar deze stap is zelfs meer een test voor het kind.
Natuurlijk kunnen zowel jongens die het voorbeeld van de vader niet kenden als meisjes die de streling van de moeder niet herkenden, succesvol worden in het leven. Of om eindelijk de vreugde te leren van het vinden van een nieuw gezin - als je geluk hebt met pleegouders.
Heeft veel invloed op het toekomstige leven en leven in de schuilplaatsen en op de atmosfeer zelf. Vaak zijn ze zo verre van ideaal dat de uitdrukking 'mijn ouders aan het weeshuis' niet alleen een feitelijke verklaring is, maar een bittere, harde onvermijdelijkheid - om tot 18 jaar samen te leven met andere, dezelfde arme mensen zonder het gezinscomfort te herkennen.
De overdracht van ouderlijke rechten aan een speciale instelling en de verhuizing naar een opvanghuis worden zowel door jongens als meisjes als een belediging voor de ouders gezien. En zelfs in de meer volwassen leeftijd, wanneer ze hun vitale problemen alleen oplossen, zo nu en dan de verbazing van de mensen om hen heen - collega's, vrienden: "Hebben je ouders je aan het weeshuis gegeven?" Het is net als het merk dat ze hebben gelabeld.
Natuurlijk, vrienden en kennissen, de samenleving als geheel begrijpt dat weeskinderen geen verschoppelingen zijn. Ze creëren ook gezinnen, werk. Maar de tragedie "Ik werd naar het weeshuis gestuurd" door de rode draad loopt door het hele leven van de persoon - zowel kinderen als volwassenen.
Hoe hiermee om te gaan?
Vergeet niet dat veel kinderen despotische ouders hebben . En als zorgverleners in weeshuizen behoorlijk hard kunnen worden opgeleid, of niet opletten (wat kinderen ook heel moeilijk waarnemen), kunnen naar buiten gerichte succesvolle kinderen in gezinnen waar beide ouders werken niets doen. De tirannie duurt tot de kinderen achttien worden en ze lopen letterlijk weg van huis - ze zullen vertrekken om te studeren, te trouwen, te settelen in de fabriek, waar ze een hostel krijgen.
"Thuis" -kinderen zijn meer afhankelijk. Als de beschermde kinderen gedwongen worden om echt volwassen problemen vroegtijdig op te lossen, om het hoofd te bieden aan het harde leven, dan zijn sommige "thuis" -meisjes vóór hun pensionering klaar om onder hun hoede te gaan met hun moeder.
Vaardigheden ontwikkelen
Als je niet gewend bent om in een gezin te leven, vergis je niet in een ernstige fout. Niet trouwen en geen gezin stichten, niet doordacht zoals het hoort, zoals er is. Je zult tenslotte onder een dak moeten leven. Je zult niet "onze" hebben voor twintig of dertig mensen, maar "de mijne".
Zorgvuldige houding ten opzichte van eigendom, het vermogen om te onderhandelen is niet "slecht" - met geweld, maar op een goede manier is het vermogen om te koken, te begeleiden en te zorgen voor netheid alle verworven vaardigheden. En om samen met elkaar te zijn, is het noodzakelijk om in detail te specificeren hoe al deze huishoudelijke problemen op te lossen.
En toch kan helaas hetzelfde advies worden gegeven aan de meeste mensen die in het gezin zijn opgegroeid. Vooral voor degenen die te zorgzame moeder en grootmoeder hadden. Overweeg dit als je eraan denkt om te zinken over je verleden in het verleden.
Wat belangrijk is, is niet wat ze jou hebben aangedaan ...
... Het belangrijkste is hoe je ermee leeft. Hoe om te gaan met nu. Startvoorwaarden - de veiligheid van het gezin, de aard van de ouders - niemand kiest zichzelf. Het is dus belangrijk hoe je nu leeft.
- En als je het gevoel hebt dat je iets te geven hebt - neem het zelf.
- Als je het nodig hebt, medelijden met jezelf voor je moeder.
- Wanneer nodig - leer jezelf op voor je vader, ga op pad voor een ochtendrun of neem een waardige plek in het bedrijf.
Dus, ondanks de startvoorwaarden, kun je jezelf maken. Zelfs als je bent opgegroeid in een weeshuis of een tijdje er was. Beledigd zijn, sorry en permanent 'vastzitten' in die tijd is niet alleen onproductief, maar desastreus.
Terwijl je spijt krijgt, rouwt, boos wordt, gaat het leven voorbij. Waardevolle, volle dagen, weken ... van het jaar. Wat je met veel meer plezier zou kunnen uitgeven dan nu.