Een onafhankelijk kind is het hoge doel van bewust ouderschap. Maar waar ligt de grens tussen intelligente hulp en onderdrukking van nuttige ambities? Kinderpsychologen raden aan vast te houden aan drie eenvoudige axioma's in de opvoeding van de baby.
Stap één is rationele keuzevrijheid. Als een kruimel een kant of een lepel in een bord probeert te binden - haast je dan niet meteen om te redden. Een geduldige verklaring van het algoritme van acties, niet-interferentie en onopvallende ondersteuning zal veel meer voordeel brengen.
Stap twee is om intentie aan te moedigen. Toont het kind interesse in koken of afwassen? Het is logisch om zijn initiatief te prijzen en het schort van de "keukenassistent" over te dragen. Zodat het kind het belang van zijn acties zal voelen en in staat zal zijn om hun praktische waarde te realiseren.
Stap drie is een alternatief. Zelfs verboden kunnen nuttig zijn: een weigering moet begrijpelijke redenen hebben. Beter nog, als het gepaard gaat met de toegestane actiemogelijkheden. Als het kind geen schoenen voor een wandeling wil dragen, moet je niet alleen op jezelf blijven staan, maar hem in ruil daarvoor de keus geven van schoenen die hij zelf wil. Een dergelijke "voorwaardelijke" vrijheid zal het kind toelaten om zorgvuldig na te denken en zelfstandig beslissingen te nemen.