Grote steden, met name de hoofdstad, zijn zelden gezellig. Ze zouden ergens haast hebben, geen tijd hebben om ergens te wonen en morgen te leven, of beter al overmorgen. De hoofdstad van Japan, Tokio, op het eerste gezicht is geen uitzondering. Hier is het lawaaierig, druk, moeilijk en onbegrijpelijk. Tokyo kan zowel betoverend als verbijsterend zijn. Het is gemakkelijk om verliefd op te worden, maar het is net zo makkelijk om teleurgesteld te zijn. Dit is een hele planeet. De planeet Tokio is een stad van constante veranderingen. Een stad waarin de tijd nooit stil staat en het lijkt erop dat er geen enkele minuut vrede is in de bewoners ...
Er is geen enkele minuut rust en toeristen, de eerste keer dat ze Japan ontdekken. Zoveel moet je zien en doen! Bezoek de vele tempels, bewonder het keizerlijk paleis, klim naar de top van de Tokyo TV Tower, maak een wandeling door de wijken Shibuya, Haradziuk en Shinjuku ... Bekijk zelf het luxe- en winkelgedeelte van Ginza en de beroemde Tsukiji-markt. Geniet van de voorstelling in het Kabuki-theater en neem een monorailtrein zonder een machinist naar het 'vuilnis'-wondereiland Odaiba. Maak kennis met het nachtleven in Roppongi en verken het enorme complex van Roppongi Hills, waar je vanaf de 58e verdieping van de Mori-toren de hele stad op je handpalm kunt zien, en bij helder weer kun je zelfs proberen om Fuji te zien ... Maar het belangrijkste, in de Japanse hoofdstad, van de gebruikelijke toeristische routes, waarbij je de gids vergeet te vinden in de fijne kneepjes van de straten en steegjes van zijn Tokio. Immers, Tokyo is een stad van geuren, symbolen, associaties en momenten. Op verschillende tijden van het jaar ziet, voelt en ruikt het anders. In de lente is het een delicaat aroma van kersenbloesems en overheerlijke geuren van bento, een traditioneel Japans diner in een doos, die werknemers bij warm weer direct op straat proeven, de natuur bewonderen of kijken naar wat er rondom gebeurt. In de zomer - bedwelmende aroma's van gebakken Japanse noodle-evenementen, zoete watten en koekjesbroodjes die tijdens tal van festivals op straat worden verhandeld. De herfst ruikt naar mandarijnen en rook van aromatische stokken die in tempels branden, en in de vochtige winterlucht is er de geur van zee, gefrituurde shish kebab in sojasaus en gebakken zoete aardappel op trays van straatverkopers.
Jouw manier.
In Tokio moet je veel lopen om gewoon op een bankje te zitten in een geheel onbekend park, terwijl je de karpers in het meer bewondert. Of drink koffie en gebak in een chique café waar de obers gasten begroeten met een vriendelijke "irisian massa" en u constant een glas ijswater zullen schenken, zelfs als uw bestelling een bescheiden kopje koffie is dat u urenlang zult nippen ... in de droge - "draaitafel", waar de chef-virtuoos in een paar seconden je bestelling zal uitvoeren. "Twee met zalm, één met komkommer?" - en borden gooien op de bewegende band, terwijl ze een vriendelijk gesprek onderhouden met reguliere bezoekers en met één oog naar de tv kijken, waar de rechtstreekse uitzending vanaf het circuit net begint. Om de een of andere reden zijn alle tussenpersonen de sterke fans van paardenrennen. Om alles te wassen volgt alles, natuurlijk, brandende groene thee, die je bij alle gedroogde zoveel als je wilt gratis kunt drinken, terwijl je zelf kokend water uit de speciaal daarvoor voorziene kraan giet. Handvest om de straten van Tokio te voet te bewandelen, je kunt van cabine veranderen, althans alleen maar om je te verwonderen over de steriele netheid van met plastic beklede stoelen en hoofdsteunen en sneeuwwitte handschoenen van de bestuurder. Minder plezier kan echter worden geleverd met het openbaar vervoer. Zelfs tijdens de spits, wanneer hele rijen passagiers bij bushaltes staan opgesteld, hoef je je geen zorgen te maken dat iemand niet genoeg ruimte heeft - op de een of andere manier worden ze allemaal fantastisch geplaatst. Misschien omdat niemand als eerste naar de bus snelt en iedereen geduldig wacht op degenen die voor zijn om langs te komen? De metro is vooral nieuwsgierig om te kijken naar de plastic deuren die het platform van de rails scheiden, die alleen openen als de trein arriveert. De Tokyo Metro is misschien de enige in de wereld waar airconditioners werken in de winter en in de zomer, zo veel dat je het koud kunt krijgen in de zomer!
Live cartoons.
Met het openbaar vervoer is het erg gemakkelijk om naar het mekka van de Japanse Japanse jeugd te komen - het Shibuya-district, dat ook opmerkelijk is omdat er letterlijk om de twee meter enorme reclameplaspanelen zijn geïnstalleerd. Zoals het een jeugdwijk betaamt, is Shibu luidruchtig en leuk. Daarom, om niet verloren te raken en elkaar niet te verliezen in een dichte stroom van mensen, is het beter om van tevoren een monument te ontmoeten dat is opgericht ter ere van de toegewijde hond Hachiko, die elke dag haar geliefde gastheer op het station en zelfs na zijn dood ontmoette en het verlies niet accepteerde, weigerde haar gebruikelijke post te verlaten. Shibuya opzoeken en gewoon bij de lokale jeugd gapen, is entertainment op zich, want er is iets te zien - op Shibuya komen de 'oranje meisjes' traditioneel samen, een speciale categorie onder de jonge fashionista's van de Japanse hoofdstad. In het Japans worden de aanhangers van deze merkwaardige mode "ganguro" genoemd (in de letterlijke vertaling - zwarte gezichten). Wanneer en wanneer deze modebeweging, die geen analogen in de wereld heeft, is ontstaan, vinden de fans van deze verbazingwekkende mode zelf het moeilijk om te antwoorden. Het is mogelijk dat de wortels van deze populaire modetrend afkomstig zijn van anime uit de Japanse tekenfilms, waarvan de heldinnen verschillen in hun fragiele lichaamsbouw en halfgezichte ogen, zoals Bambi. "Oranje meisjes" maken actief gebruik van zelfbruining, bereiken de gewenste huidskleur, lopen op mind-blowing platforms, dragen valse wimpers en adoreren felle make-up en kleurrijke kleding. Vanuit Shibuya kun je gemakkelijk het Omotesando bereiken, de straat met dure boetieks, vaak de Tokyo "Champs Elysees" genoemd, en een andere modewijk, Harajuku. Daar, trouwens, op zondag is er een kans naast "oranje meisjes" om "gothic Lolit" te ontmoeten. De tweede verschillen van de eerste doordat ze hun gezichten witter maken en hun ogen verdikken, maar ze kleden zich enigszins theatraal en pretentieus, meestal in witte en zwarte kleuren, en geven vooral de voorkeur aan het uniform gekleed in bruidsjurken met kanten schorten. De meest populaire symboliek in accessoires is "Lolit" - kruisen, doodskisten en vleermuizen, en je favoriete speelgoed is een teddybeer, ook gekleed in het zwart. "Lolita" en "oranje meisjes" vermoeien zich moe terwijl ze bewonderende toeristen vormen en doen in het algemeen niets meer, alleen al door hun aanwezigheid creëert ze een semi-boheemse atmosfeer in het gebied.
Stad van de bruiden.
Het is merkwaardig dat de rest van de jonge inwoners van Tokyo niet de schuld hebben voor buitensporige koketterie of poseren. Ze zijn eerder lieflijk, origineel en bescheiden, maar er zit een zekere animo in, waardoor veel Europeanen en Amerikanen gedwongen worden om een Japanse bruid te zoeken. Populair onder dergelijke potentiële groomskleren - een shirt met een inscriptie in het Japans: "Ik ben op zoek naar een Japanse vriendin." Voorbeelden achteraf, wanneer Europese of Amerikaanse vrouwen met Japans trouwen, niet zo veel, maar dergelijke huwelijken zijn niet ongewoon. Wat trekt buitenlandse vrijers aan bij Japanse meisjes? Uiterlijk, oosterse mentaliteit of net als exoten? Hoogstwaarschijnlijk spelen in één keer de legenden over de inschikkelijkheid van Japanse vrouwen waarschijnlijk een rol. Ik herinner me dat ik per ongeluk in de gym scene gluurde, toen de fragiele Japanse "gerlfrend" op de hielen zijn buitenlandse prins volgde van de simulator naar de simulator en zijn voorhoofd raakte nadat hij elke oefening aanraakte. "Atleet" was blijkbaar in de zevende hemel met geluk en merkte niemand op, behalve zijn verzorgende vriendin. Misschien is dit het geheim? Een paar jaar na de bruiloft zou zo'n idylle echter wel plaats kunnen maken voor het proza van het leven. Een bekende Australiër was in de war dat twee jaar na de bruiloft de vrouw van een stofje hem afsloeg en hem niet liet werken, zonder zelf zijn lunch in een doos te verpakken. En zodra ze besloot carrière te maken, zijn dagelijkse diners verleden tijd en moet hij nu zelf vroeg opstaan om zijn ontbijt en zijn vrouw te koken.
Welnu, kennismaken met toekomstige echtgenoten van verschillende nationaliteiten is natuurlijk gemakkelijker in de ontspannen sfeer van nachtclubs en disco's, waarvan de beroemdste zich op Roppongi bevinden, een straat die populair is bij zowel buitenlanders als Japanners. Als iemand niet gelooft dat de Japanners letterlijk lol hebben voordat ze vallen, welkom in Roppongi - deze straat slaapt nooit. Het blijft alleen maar om te raden hoe en wanneer in deze modus het kan worden schoongemaakt. Over Roppongi meestal geschreven in reisgidsen als een van de meest onzekere plaatsen van de Japanse hoofdstad, maar gelukkig komt al het gevaar neer op dronken schermutselingen en kleine diefstal.
Vriendschap van mensen.
Met Roppongi op elk moment een prachtig uitzicht op de Tokyo TV Tower, die echter vrijwel overal in de Japanse hoofdstad te zien is, waardoor het een perfecte gids is voor onafhankelijke wandelingen in Tokio. En het is natuurlijk mogelijk om hier verdwaald te raken, maar het is niet verschrikkelijk: zelfs de Japanners, die niet helemaal vloeiend Engels spreken, zullen nog steeds proberen de ongelukkige toerist in goede banen te leiden. Trouwens, om te communiceren met omwonenden, is het niet nodig dat buitenlanders in extreme situaties komen: veel Japanners, vooral schoolkinderen, gebruiken graag kennis die is opgedaan bij taalcursussen en keren zich stoutmoedig tot een "gaijin", dat wil zeggen een buitenlander, in het Engels, opzettelijk alle "Amerikanen" beschouwend. In dit opzicht zijn boekwinkels bijzonder gevaarlijk. Daar liggen amateur-linguïsten te wachten op een nietsvermoedend slachtoffer in de buurt van een stand met buitenlandse literatuur en op de vlucht een sacramental te maken spreek je Engels. Het is alleen nodig om een positief antwoord te geven, zoals het naïeve voorstel hier en nu begint te communiceren - voor het doel van de taalpraktijk van de "aanvaller". Buitenlanders worden in zo'n situatie het vaakst per vlucht gered - niet iedereen houdt van de verplichte communicatiemethoden. Dit zijn echter geen typische gevallen, omdat de meeste Japanners aardig zijn voor buitenlanders, maar onopvallend. Hetzelfde als Tokyo zelf. De stad biedt immers alleen maar om jezelf dichter te leren kennen, maar nooit met geweld opgelegd te krijgen. Daarom bevat het een plaats voor zowel de grote originelen als de verharde conservatieven - noch de een noch de ander zal opvallen in de menigte, niemand zal er met een vinger naar wijzen. Er is een mogelijkheid om jezelf te voelen, wie je ook bent. En om een of andere reden is het hier dat je je helemaal "van jezelf" voelt, zelfs als je een gaijin (een buitenlander) bent en net het vliegtuig hebt verlaten gisteren. Ja, het is lawaaierig, krap en soms onbegrijpelijk, maar als je klaar bent om contact te maken met deze stad, zul je zeker warm en gezellig zijn. Immers, in Tokio kan iedereen iets "inheems" en hun eigen vinden, het allerbelangrijkste - om te kunnen luisteren, kijken en wachten ...