Hoe de ineenstorting van het gezin overleven? Hoe vind je de kracht om het kind warmte en genegenheid te blijven geven, ondanks het onderdrukken van hun eigen ervaringen? En hoe je de belangrijkste vraag kunt beantwoorden, die je vroeg of laat van je kind een eenzame moeder zult horen: waar is mijn vader?
Wat ook de reden is voor de ineenstorting van het gezin, voor het kind zal deze kwestie altijd een trauma zijn. Daarom kiezen veel moeders het minst kwetsbare antwoord voor hun kinderen, wat vaak een leugen is. Dus proberen ze ze onbewust te beschermen tegen nieuwe ervaringen. Maar is zo'n keuze echt goed? Per slot van rekening zal het kind vroeg of laat de waarheid onder ogen moeten zien, wat betekent dat een psychologisch trauma in dit geval evenmin kan worden voorkomen. Hoe kan iemand dan zijn geliefde kind uitleggen waarom hij geen vader heeft, zonder de situatie te verergeren?
Psychologen adviseren om dit onderwerp met alle verantwoordelijkheid te benaderen. Je zult lang geduldig moeten bestuderen en geduldig moeten weten waarom er geen paus is. Houd de hoop niet dat het kind een onvolledige familie als vanzelfsprekend beschouwt - op de kleuterschool of op de binnenplaats zal hij elke dag kinderen ontmoeten, niet alleen met moeders, maar ook met ooms, en zich afvragen waarom hij zo'n oom niet heeft. Wees voorbereid op dergelijke vragen en allereerst - wacht niet op het antwoord. Het is niet nodig om te ontwijken uit gesprekken - hierdoor zul je alleen aandacht trekken voor het probleem en in dit opzicht zelfs meer emoties veroorzaken. Maar breng het kind niet meteen de hele werkelijkheid ten val, zo zwaar als het is. Probeer om te beginnen uit te leggen dat "het soms gebeurt" en "niet alle families vaders hebben." Vergeet niet dat de emotionele connectie tussen moeder en kind erg sterk is, dus sluit alle negatieve emoties uit door met het kind over dergelijke onderwerpen te praten. Ondanks het feit dat zijn vader je misschien veel pijn heeft gedaan en je heeft verraden, moet je onthouden dat het kind niet over dergelijke details hoeft te weten, en hij is geïnteresseerd in iets heel anders op dit moment.
Na het eerste gesprek kalmeert het kind een tijdje en is het tevreden met het ontvangen antwoord. Maar op de leeftijd van 5-6 jaar zal hij opnieuw proberen terug te keren naar deze vragen, en je vorige antwoord zal niet langer geschikt voor hem zijn, zoals toen. Hij wil weten waarom de paus vertrok waar hij nu is en het gesprek zal gedetailleerder zijn. Hier moet je je houden aan het neutrale beeld van de vader - dit is de hoofdregel die je zou moeten volgen. Leg bijvoorbeeld nauwkeurig en rustig aan het kind uit dat het is gebeurd dat de paus naar een andere stad moest gaan. Vermijd het uiten van je subjectieve emoties over wat er is gebeurd! Zeg niet dat mijn vader iets slechts heeft gedaan - vertel me dat hij het gewoon moest doen. Vasthouden aan de waarheidslinie, probeer niet zulke details te noemen die het kind zouden kunnen schaden. Het is belangrijk dat na uw communicatie met hem in geen geval de gedachte ontstond dat de paus het gezin heeft verlaten, omdat hij schuldig is.
Sprookjes echter niet uitvinden. Probeer alles te vertellen zoals het werkelijk is, in zo eenvoudige en toegankelijke woorden als mogelijk, en zwijg over die details die het kind kunnen verwonden. Na enige tijd zal hij opgroeien en klaar zijn om nieuwe informatie te ontvangen, al bewuster en minder pijnlijk. Hij zal in elk geval verstoken blijven van de noodzaak om te begrijpen waarom je tegen hem loog en je zult je niet schuldig voelen, omdat je altijd eerlijk tegen hem bent gebleven.
Maar het is belangrijk om te onthouden dat het niet uitmaakt hoe goed je moeder is, een kind zal altijd een sterke mannenhand nodig hebben, en zonder dat een man in het gezin dat niet kan. Laat deze persoon zijn familievriend worden, je broer, zijn kind, en dan zal het gebrek aan vaderlijke aandacht hem minder lastig vallen. Het is vooral belangrijk om dit moment mee te nemen in de opvoeding van jongens.
Hoe leg je de zoon uit waarom er geen vader is? Een kind alleen opvoeden is erg moeilijk. Daarom, als je zo'n belangrijke en verantwoorde stap moest zetten, bedenk dan dat je een sterke vrouw bent. Laat het nodig zijn om veel moeilijkheden te overwinnen, weet dat je in staat bent om ermee om te gaan. Vergissingen maken, verwijt jezelf niet, want niemand is perfect. Wees niet bang om te doen wat het hart je zegt, want niemand is beter dan je geen manier kunt vinden om iets over te brengen aan je kind. We kunnen alleen maar geduld en succes wensen in dit harde werk.