De crisis van 3 jaar is een van de meest cruciale in de ontwikkeling van het kind. Tegen die tijd begint het kind duidelijk te begrijpen dat hij een afzonderlijke, onafhankelijke persoon is, begint het voornaamwoord "ik" toe te passen, zichzelf te individualiseren. Tijdens deze periode beginnen de sociale relaties van het kind met volwassenen te veranderen. Crisis wordt het vaakst bemoeilijkt door het feit dat het zwangerschapsverlof doorgaat en de baby wordt achtergelaten met een oppas of probeert zich snel te identificeren in de tuin.
Veel ouders merken op dat het gedrag van het kind op driejarige leeftijd ondraaglijk is geworden, hij niet gehoorzamen, hij probeert alles op zijn eigen manier te doen, zegt bij elke stap "nee", is wispelturig en kan een driftbui uitspreken.
Gekenmerkt door de crisis van 3 jaar oud, de aanwezigheid van bepaalde symptomen. Psychologen hebben verschillende basistekens geïdentificeerd die kenmerkend zijn voor de aanwezigheid van uw baby, een crisis van drie jaar oud.
- Koppigheid.
In de crisisperiode - dit is een van de meest opvallende kenmerken van de natuur. Het kind is, om wat voor reden dan ook, koppig. Zijn belangrijkste streven in deze periode is het bereiken van het vereiste, en niet het gewenste. Als de moeder het kind opriep om te eten, zal hij zeggen: "Ik ga niet", zelfs als hij wil eten.
Ouders, die proberen een gehoorzaam kind op te voeden, proberen hem te "re-sturen", hem te bevelen, druk uit te oefenen op de baby. Dit gedrag is verre van de beste manier om uit deze situatie te komen. Het kind, probeert zichzelf te rehabiliteren, zal zelfs meer van dergelijke situaties provoceren, in een poging zijn "ik" te tonen.
- Negativisme.
Het manifesteert zich in de wens van de baby om het tegenovergestelde te doen, zelfs tegen zijn wensen in. Soms zijn ouders ongehoorzaam aan het kind als negativisme. Wanneer een kind zijn ouders niet gehoorzaamt, handelt hij zoals hij wil en voldoet aan zijn verlangen. Met negativisme gaat hij zelfs tegen zichzelf in. Negativisme verschijnt meestal alleen bij ouders en naaste mensen, de vreemde vreemdelingen, het kind gehoorzaamt, gedraagt zich rustig en gemakkelijk.
Soms lijkt de negativiteit van het kind belachelijk: hij spreekt zijn onenigheid zo sterk uit dat hij, door naar de hond te wijzen, zegt: "geen hond" of iets dergelijks in deze geest.
- Koppigheid.
Het kind begint allerlei protesten uit te drukken, niet alleen tegen zijn eigen verlangens en de wil van zijn ouders, maar ook tegen de bestaande manier van leven. Hij protesteert tegen de aangenomen regels, stemt er niet mee in om de gebruikelijke acties uit te voeren (hij wil zijn tanden niet poetsen, wassen).
- Eigenzinnigheid.
Dit is de wens om alle acties en handelingen onafhankelijk uit te voeren, ondanks het feit dat hij niet over de vaardigheden of de kracht beschikt om ze te vervullen.
Heel vaak is het kind verboden om het grootste deel van de operaties te doen - dit moet niet worden gedaan, laat het kind zelf zien dat het zijn macht te boven gaat.
- Afschrijvingen.
Dit wordt gekenmerkt door het feit dat het kind, dat gisteren zijn genegenheid en liefde voor ouders uitdrukte, naaste mensen (grootvaders, grootmoeders), vandaag begint ze verschillende slechte en beledigende woorden te noemen. Hij houdt ook op van zijn favoriete speelgoed te houden, hij begint ze namen te noemen en soms gooien ze, breken ze, scheuren ze.
Tijdens de crisis is het gedrag van de baby onvoorspelbaar, impulsief en vooral negatief. Het is een kleine vernietiger die probeert zijn ouders op elke mogelijke manier te beheersen, om zijn standpunt te verdedigen, hij wil dat zijn wensen worden vervuld. Met het kind gebeuren er vaak hysterische en scherpe stemmingswisselingen.
Wat doen ouders tijdens de crisis 3 jaar?
Als het gaat om de crisis van drie jaar, moet dit worden opgevat als een verandering in het gedrag van het kind, die zich kan voordoen in de periode van 2 tot 4 jaar. Er is geen specifiek tijdschema voor de manifestatie van de crisis, wanneer het kind de noodzakelijke kenniskennis zal verwerven, wanneer hij begint na te denken over individualisering en zelfbeschikking, zal passend gedrag verschijnen.
Het is noodzakelijk om geduld te hebben, alleen aan het goede te denken. Immers, als de baby deze ontwikkelingscrisis niet doorstaat, zal zijn persoonlijkheid niet volledig ontwikkeld zijn. Een keerpunt is nodig, zowel voor het kind als voor de ouders, die hun standpunt over het kind moeten veranderen, het als een meer onafhankelijke en volwassen persoon beschouwen.
Hulp bij het overwinnen van de crisis kan geduld, liefde en vertrouwen in het vermogen van de baby. Je moet kalm blijven, ondanks alle grillen en hysterie van het kind. Het is nutteloos om iets te bewijzen of uit te leggen aan een huilend en schreeuwend kind, je moet de kamer verlaten als je thuis bent, of het van mensen wegnemen als je op een openbare plaats bent. Bij afwezigheid van toeschouwers kalmeert het kind, omdat hij niemand heeft om zijn concerten te laten zien.
Het is niet nodig om te autoritair te zijn in het onderwijs en je kunt een kind niet laten beheersen. Probeer altijd in te stemmen, bied de baby een alternatief aan, kom samen tot een gezamenlijk besluit. Je baby is al een persoon, hij begint dit te beseffen, laat hem in zijn voorbeeld zien dat een volwassen, volwassen persoon altijd een oplossing zal vinden voor elk probleem en een gemeenschappelijke taal. Je ouderlijke taak is immers om een volwassen, harmonieuze persoonlijkheid te laten groeien, en niet gehoorzaam en gejaagd in alle mensen.