My home dinosaur / Water Horse: Legend of the Deep, The / (2007)
avontuur / familie / fantasie
Geregisseerd door: Jay Russell
Cast: Brian Cox, Emily Watson, Ben Chaplin, David Morrissey, Geraldine Brophy, ...
'My home dinosaur', dat het verhaal vertelt van de vriendschap van een jongen en een monster van Loch Ness tijdens de oorlog, bleek een wijze en bittere film te zijn - slechts vijf seconden. De rest van de tijd is dit een mooie, zij het sombere familiefilm.
In Hollywood-films gedragen honden zich meestal als mensen, en alle andere dieren, ongeacht hun soort, soort en mate van fokken, gedragen zich als honden - van het Tyrannosaurus-skelet in "Nights in the Museum" tot een van de belangrijkste honden van Hollywood - het varken Baba . De held van militaire fantasie "My home dinosaur" - ook zoiets als een hond, alleen heel groot, met een lange nek en zwemt.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog woont hij in een klein Schots dorp bij zijn moeder en oudere zusterjongen Engus. Hij wacht op zijn vader vanaf het front, glimlacht bijna niet meer, meer en meer weg van zijn moeder - de huishoudster van een groot landgoed - en bijna de hele tijd die hij in zijn vaders werkplaats doorbrengt. Daar brengt hij het ei aan de oever van het meer, van waaruit meteen een toothyhagedis met poten en vissenstaart uitkomt. En dan arriveert de actieve militaire eenheid op het landgoed: plotseling komt de nazi-onderzeeër boven in het meer en dan zal het dappere Britse leger hen aanvallen.
Al snel blijkt dat de jongen de 'zeedinosaurus' (de dinosaurus - en het woord is mooi) naar voren brengt, en dat er maar één in de wereld is, en voor de dood legt dit schepsel een ei van waaruit de volgende zeeslang uitkomt. Angus noemt zijn huisdier Crusoe. De dinosaurus eet veel, groeit erg snel, ruzie met een leger Engelse bulldog genaamd Churchill, en komt uiteindelijk zo groot dat het niet langer mogelijk is om hem thuis te houden. Het is nodig om het dier naar het meer te brengen, dus in Schotland wordt een legende over Nessie geboren.
De film werd vooral gefilmd in Nieuw-Zeeland, - in de moderne cinema speelt het in toenemende mate de rol van Netinebudet, het ideale sprookjesland. Volwassen acteurs - Emily Watson met zijn onaardse glimlach en Ben Chaplin met zijn sombere mannelijkheid - zien er perfect uit in een realistisch verhaal. En de dinosaurus zelf (het werk van Weta Workshop, ze waren bezig met de speciale effecten van "The Lord of the Rings") op de beste momenten in zijn hooligan-leven ziet eruit als deze Engelse bulldog in vergelijking met hem, lijkt niet het meest succesvolle CGI-experiment. Over het algemeen is de "Dinosaur" - een mooie, sombere, zelfs nog dichter bij het einde en een onnodig voorspelbare familiefilm. Gemakkelijke kinderachtige afleveringen, zoals de buldograces voor de baby-dinosaurus of het vreugdevolle duiken van Angus van Crusoe naar de diepte van het meer, worden vervangen door wrede volwassen verhalen, zoals bombardementen, waarbij Crusoë bijna wordt gedood.
En het varken Babe is niet tevergeefs teruggeroepen: "My home dinosaur" - een schermversie van het verhaal van Dick King-Smith, de auteur van het sprookje "Babe". Deze schrijver-boer schrijft na boek een boek over onbaatzuchtige dieren, gedwongen om te bestaan in de wrede wereld van mensen, en dat een gans bevriend kan zijn met een varken en een jongen met een zeemonster. En meer dat de wereld, zelfs de meest muffe volwassenen, uiteindelijk gearrangeerd is door sprookjesachtige wetten, het is gewoon dat deze volwassenen meestal een waterdinosaurus nemen voor een vijandige onderzeeër en beginnen ernaar te schieten.
Op een gegeven moment spreekt moeder Angus heel verschrikkelijke woorden uit: "Dit is de oorlog in alles om de schuld te geven, het is vanwege haar dat je gek werd en kwam met een dinosaurus." Binnen vijf seconden zal ze Crusoe zelf zien en zal ze begrijpen dat alles wat er gebeurt geen waanzin is, maar realiteit. Maar deze vijf seconden zal het publiek een heel andere film kijken: een volledig onheldische oorlog, een heel eenzame jongen en zijn denkbeeldige vriend. Het feit dat deze vijf seconden in de film zijn, maakt van het gebruikelijke verhaal een wijze en bittere film. Het feit dat de versie met een denkbeeldige vriend onjuist blijkt te zijn, toont aan hoe dom en saai de volwassenen zijn met hun stomme volwassen logica. Mam heeft ongelijk. De dinosaurus is echt.