De Montessori-methode heeft de basisprincipes - om zelfstandig oefeningen te doen en de spelvorm van training. Deze methode is uniek omdat voor elk kind een individuele benadering wordt gekozen - het kind kiest zijn eigen didactisch materiaal en hoeveel tijd zal het in beslag nemen. Het ontwikkelt zich dus in zijn eigen ritme.
De methode van vroege ontwikkeling Montessori heeft een hoofdkenmerk: het creëren van een speciale ontwikkelomgeving, waarin de baby zijn capaciteiten wil en kan uitoefenen. Deze methode van ontwikkeling is niet vergelijkbaar met traditionele beroepen, omdat de materialen van Montessori het kind de gelegenheid bieden om hun eigen fouten te zien en te corrigeren. De rol van de leraar is niet om les te geven, maar om het kind een handleiding te geven voor onafhankelijke activiteiten. Zo helpt de techniek het kind om logisch denken, aandacht, creatief denken, spreken, verbeelding, geheugen, motoriek te ontwikkelen. Bijzondere aandacht wordt besteed aan collectieve taken en spellen die het kind helpen om de vaardigheden van communicatie te leren, dagelijkse activiteiten te beheersen die de ontwikkeling van onafhankelijkheid bevorderen.
De methode van Montessori biedt inderdaad elk kind onbeperkte bewegingsvrijheid, omdat het kind beslist wat hij vandaag gaat doen: lezen, aardrijkskunde studeren, tellen, een bloem planten en uitwissen.
De vrijheid van een persoon eindigt echter op de plaats waar de vrijheid van de tweede persoon begint. Dit is het sleutelprincipe van een moderne democratische samenleving, en een uitstekende leraar en humanist ongeveer 100 jaar geleden belichaamde dit principe. In die tijd was de 'grote wereld' verre van echte democratie. En waarschijnlijk is dat de reden waarom kleine kinderen (2-3-jarigen) in Montessori Garden heel goed wisten dat als andere kinderen reflecteren, ze dan niet moeten toegeven en lawaai maken. Ze wisten ook dat ze de materialen en het speelgoed op de plank moesten opruimen, als ze een plas of vuil hadden gemaakt, moesten ze grondig worden afgeveegd, zodat anderen tevreden en comfortabel waren om mee te werken.
In een school met de Montessori-methode is er geen gebruikelijke verdeling in klassen, omdat alle kinderen van verschillende leeftijden in een groep zijn. Het kind, dat voor de eerste keer naar deze school is gekomen, voegt zich gemakkelijk bij het kindercollectief en verwerkt de geaccepteerde gedragsregels. Om hulp "oldtimers" te assimileren, die ervaring hebben met verblijven op de Montessorischool. Oudere kinderen (old-timers) helpen de jongere niet alleen om te leren, maar laten hem ook letters zien, leren hoe ze didactische spelletjes moeten spelen. Ja, het zijn kinderen die elkaar leren! Wat doet de leraar dan? De leraar observeert de groep zorgvuldig, maar komt alleen in contact wanneer het kind zelf hulp zoekt of in zijn werk ernstige moeilijkheden ondervindt.
Room Montessoriklasse is verdeeld in 5 zones, in elke zone wordt het thematische materiaal gevormd.
Er is bijvoorbeeld een zone van praktisch leven, hier leert het kind zichzelf en anderen te dienen. In deze zone kun je kleding in een wasbak echt wassen en ze zelfs patchen met een heet echt strijkijzer; een echte schoensmeer om je schoenen schoon te maken; snij de groenten voor een salade met een scherp mes.
Er is ook een zone van zintuiglijke ontwikkeling van het kind, hier leert hij met bepaalde criteria objecten te onderscheiden. In deze zone zijn er materialen die tastbare gewaarwordingen, reukzin, gehoor, zicht ontwikkelen.
De wiskundige zone helpt het kind het begrip kwantiteit onder de knie te krijgen en hoe de hoeveelheid met het symbool is geassocieerd. In deze zone leert het kind wiskundige bewerkingen op te lossen.
De taalzone, hier leert het kind schrijven en lezen.
"Ruimtegebied" waarin het kind over de omringende wereld misschien de eerste aanzichten ontvangt. Hier leert het kind ook over de cultuur en geschiedenis van verschillende mensen, de interactie en onderlinge relaties van objecten en verschijnselen.
De Montessori-methode zorgt voor zelfbedieningsvaardigheden voor kinderen, omdat het gelooft dat dit niet alleen het kind onafhankelijk maakt (de jas dichttrekt, de schoenen aan elkaar knoopt), maar ook helpt om de spieren te ontwikkelen die nodig zijn om de schrijfvaardigheid te beheersen.