Het bewustzijn neemt het meest levendige type in herinnering, en aan elke man op het levenspad werden onvermijdelijk twee uitersten van vrouwen ontmoet: ze kunnen op elke manier worden geroepen: een eeuwige vrouw en eeuwige minnares, een fatale vrouw en een betrouwbare achterste, 'moeder' en 'prostituee', zoals door hen gedefinieerd Otto Weininger, die aan het begin van de eeuw een schandaalboek "Sex and Character" publiceerde, dat nog steeds een verhit debat uitlokt.
Het is niet nodig dat elke vrouw tot een type of eeuwige vrouw of eeuwige meesteres behoort.
Waarom zo weinig? Zelfs de vrouw die met succes beide combineert, hoewel een beetje, maar iets dichter bij een van deze palen neigt. Om nog maar te zwijgen over de helderste vertegenwoordigers.
EXTREMITEIT ALS LEVENSSTIJL
Op de een of andere manier een warme zomeravond in een datsja verzamelde een jonge journalist een gezelschap van respectabele jongeren. Jonge intellectuele meisjes waren gekleed in bescheiden jeans en T-shirts, maar een ervaren look zou onmiddellijk bepalen dat de kosten van zaken ver achterop liggen bij de meest "chique" jurken van kledingmarkten. Jongeren, die probeerden niet achter te blijven bij de meisjes in de verfijning van manieren, dronken matig en wedijverden in eruditie. De chique sfeer van de picknick werd verstoord door de onverwachte verschijning van het familielid van de eigenaar van de datacha. Ze was 10 jaar ouder dan de aanwezige meisjes, die naar hun mening haar gelijkstelden aan dezelfde leeftijd als Clara Zetkin. Ze droeg visnet-panty's, hoge hakken, een ongoddelijke mini en felgekleurde lippen. Terwijl de meisjes onzichtbaar keken met een uitdrukking van unanieme minachting voor zo'n incarnate vulgariteit, kregen de gezichten van hun doordachte gesprekspartners een heel andere uitdrukking. In een oogwenk onderbraken ze de verfijnde gesprekken over Borges met zijn vriendinnen. Ze schitterden met felle ogen rond de nieuw aangekomen dame, wedijverend om dubbelzinnige anekdotes te vertellen en zichzelf op te warmen met een glas achter een glas. Tegen de ochtend werd ontdekt dat de dame was verdwenen. Samen met haar werd een van de jonge mensen, die niet binnen een dag of in een paar dagen kon worden gevonden, gemist. Toen de ouders, radeloos van opwinding, al van plan waren om naar de politie te gaan, verscheen de jonge man met exorbitante kringen onder zijn ogen en met de verspilde valutapapier. Het bleek dat zij, met de hierboven beschreven persoon, een geïmproviseerde reis naar St. Petersburg ondernamen met een stop bij alle bijbehorende restaurants. Toen de jongeman ter verdediging verklaarde dat hij een echte vrouw had ontmoet en waarschijnlijk met haar was getrouwd, was het de beurt aan de ouders om alle stapels deviezenreserves bij elkaar te sprokkelen en met spoed het verloren kind naar het buitenland te brengen.
Dit is een van de meest karakteristieke kenmerken van het lot van een eeuwige minnaar. Zelfs wanneer een van de meest vrijheidslievende mannen met haar gaat trouwen, zijn er altijd omstandigheden die hem beletten het te doen. Het is waar dat het niet nodig is dat eeuwige geliefden niet trouwen. Het is gewoon dat zelfs als ze proberen een gezinsleven te starten, ze het ook bouwen volgens de wetten van 'overlevingswedstrijden'. Als je naar het verhaal van zo'n vrouw luistert, "Het verhaal van mijn leven is ...", dan komt de geest voort uit het aantal gebroken mannenharten. Een onervaren luisteraar kan vermoeden dat dit alles is uitgevonden. Verre van: alles is waar. Alleen sprekend over de ridder die voor haar zaak ging verspillen, het komt nooit in haar op dat deze ridder een lader is uit een nabijgelegen winkel, en al het "afval" zat in een gestolen doos met wodka. In haar "herbarium" is er geen plaats voor natuurlijke selectie. Elke mannelijke aandacht wordt in aanmerking genomen, ongeacht wie er voor staat: een hete oosterse winkelman of een complexe wetenschapper. Misschien wel het meest boeiende van mannen is dat deze vrouwen hen niet kritisch behandelen. Elke man voor haar is een voorwerp van flirten op die simpele grond dat hij een man is.
BENOEMING: WIFE
In tegenstelling tot de eeuwige meesteres, die onderweg een vrouw ontmoet heeft, van wie het 'gevoel van achteren' komt, besluit de man snel genoeg dat ze zijn vrouw zal worden. Echter, met de bruiloft is vertraagd. Iets stopt hem, maar ze wacht geduldig af. Het is haar ook duidelijk dat deze man besloot haar echtgenoot te worden, en vanaf het moment dat ze het besefte, houden alle andere mannen op te bestaan voor haar. Eeuwige echtgenote geeft geen reden om aan haar onberispelijkheid te twijfelen. Het maakt ze niet uit wat haar uitverkorene aan het doen is terwijl ze op hem wacht. Het basisgevoel dat inherent is aan eeuwige echtgenotes is een gevoel dat, door de wijze definitie van een lied, "ons van de dageraad opheft" - een gevoel van plicht. Het is zo in hen ontwikkeld dat alle andere gevoelens in een geatrofieerde staat verkeren. Waaronder seksueel. Ze stellen zich de erotiek op een eigenaardige manier voor: hetzij als een plichtsgevoel, hetzij als een beloning voor een man voor goed gedrag. Niettemin, omdat ze getrouwd zijn en dit aspect van het gezinsleven negeren, hebben ze de neiging om te dromen van een mooie erotische.