Ik zal meteen zeggen - ik ben een gelukkig persoon, omdat ik een moeder ben. Volgens mij, zoals Novoseltsev zei vanuit de film 'Office Romance', zijn de jongen en ... nog steeds een jongen.
Maar meer recentelijk, dacht ik dat mijn moeder al drie is. Het kon me niet schelen of de jongen een meisje of een meisje was, het was gewoon vreemd om me weer een toekomstige moeder te voelen. Zwangerschap was, zoals de meeste vrouwen, niet gepland, maar om zo te zeggen een voortdurende impromptu. Toen de test twee strips toonde, eerlijk, verward. Mijn jongste zoon is nog geen twee jaar oud, ik ben met zwangerschapsverlof, een hele reeks vragen zijn meteen naar boven gekomen - wat zal er gebeuren met het werk, zal ik het moreel redden, "zullen we" het derde kind financieel aantrekken, welke permutatie in het appartement, wat zal iedereen zeggen en de massa van alles dat me net op het hoofd trof.Maar na een paar dagen, nam de natuur zijn eigen: ik voelde dat van binnen - een nieuw leven en je moet alles doen om dit leven gelukkig te maken.
In de 7e week van de zwangerschap verschenen problemen als een donderslag bij heldere hemel: tekenen van een dreigende miskraam. De arts stuurde onmiddellijk naar de echografie, waar de bedreigingen werden bevestigd. Ze stelden volledige rust, "Utrozhestan", "Magne B6" en valeriaan. In het ziekenhuis ging niet (er is nergens om de baby te zetten), maar eerlijk uitgevoerd alle voorschriften van de arts. Bekende meisjes die in het buitenland wonen, gerustgesteld zijn, zeggen ze, we letten helemaal niet op zulke artsen, zeggen ze, het is allemaal natuurlijk.
Na een paar dagen stopte de dreigende ontlading, voelde goed, deed nergens pijn, tekende niet. Kortom, ik wist zeker dat alles goed zou komen. Tijdens de behandeling dacht en dacht ik aan alles ter wereld, bedacht zelfs de naam voor het kind (om de een of andere reden was er een zekerheid dat er een meisje zou worden geboren).
Een maand later, bij de volgende afspraak met een arts, kreeg ik weer een advies voor echografie om veilig te zijn. En hier hoorde ik een vreselijke uitdrukking: "Maar hij is al levenloos. Het is bijna twee weken geleden dat de foetus bevroor. ' Ik hoorde het door een trommelstem in mijn hoofd. Dan herinner ik me hoe mijn man me knuffelt ... het ziekenhuis ... anesthesie ... medabort ... antibiotica. Ik moet zeggen dat ik voor alle 4 dagen verblijf in het ziekenhuis nog nooit het wantrouwen tegenover artsen of enige "mindere" houding van het hele medische personeel heb ervaren. Dank ze voor dat veel. Ik was ervan overtuigd dat we professionele artsen hebben.
Maar het vreemdste begon later. Alsof ik alles begreep, ben ik niet zwanger. En gedachten van traagheid schenen hoe dan ook over een kind dat er niet meer was - hoe te benoemen, hoe meubels te herschikken, waar je overal geld voor kunt nemen. Dat wil zeggen, ik begrijp dat ik niet gek ben, maar het lichaam heeft de eerste twee weken koppig geweigerd de waarheid toe te geven. Psychologen bij deze gelegenheid zeggen dat "de pijn van het verliezen van een langverwachte baby het lijden verergert. Het belangrijkste op dit moment is niet om jezelf de mond te snoeren. Help familieleden en familieleden het belangrijkste medicijn te worden in de periode na de miskraam. " En experts raden sterk aan dat paren die met zo'n ramp worden geconfronteerd, "niet zwijgen en jezelf niet buitensluiten. We moeten meer praten, onze problemen met elkaar delen. '
Mijn medicijn werd mijn medicijn of zelfs de 'blocker' van depressie. Ik besefte dat ik twee levende en gezonde kinderen heb die in ieder geval mijn liefde, aandacht en zorg nodig hebben. En mijn man en ik hadden geluk. Maar ik kan die vrouwen begrijpen die tenminste het eerste kind willen baren en dat niet kunnen. Het hangt echt allemaal af van familie en vrienden. En nog belangrijker - van de vrouw zelf. Het belangrijkste is om de juiste keuze te maken: in een depressie te vervallen en alle mogelijke perspectieven en heel je leven te vernietigen of jezelf in handen te nemen, het beste uit jezelf te halen. Het idee is tenslotte materieel, dus welke toekomst zou je je voorstellen, dit zal het zijn.
Ik heb de juiste keuze gemaakt. Ik weet zeker dat het voor jou zal werken. Het belangrijkste is immers gezondheid en vertrouwen in de toekomst.