Het thuisland van de Belgische herders is België. Er zijn vier rassen bekend: Lakenen, Mechelaar, Grünendal, Tervuren. Rassen verschillen van elkaar in kleur, lengte van wol en textuur. Eeuwenlang hebben Belgische herders gediend als herders van koeien en schapen. De Belgische herder, wiens rasgeschiedenis hieronder wordt beschreven, is vriendelijk, houdt van kinderen, vooral als ze samen groeien, houdt van de eigenaars.
Geschiedenis van het ras
Aanvankelijk werd dit ras van schapenhonden speciaal gefokt om koeien en schapen te beschermen die op weiden weiden. Onder de fokkers bereikten de herders populariteit vanwege hun uithoudingsvermogen en kracht. In de 20e eeuw werden herdershonden niet alleen gebruikt voor dierenbescherming, maar ook voor de winning van wol, waaruit later warme kleding werd gemaakt.
De Japanners en de Europeanen beschouwden de vier kleuren van de Belgische herders als een soort van deze honden, en zo was het tot de Amerikaanse Kennel Club erkende dat ze aparte rassen waren.
oorsprong
Alle vier de rassen van de Belgische herdershond zijn hoogstwaarschijnlijk afkomstig van de herders in Centraal-Europa. Dit werd mogelijk dankzij het oversteken met mastiffs en dirhounds, die in de 13e eeuw vanuit Engeland werden gebracht. Zo waren tegen de 19e eeuw veel plaatselijke herders verspreid met verschillende wollen dekens en verschillende kleuren.
In 1885 werd het ras van de Belgische herder voor de eerste keer geregistreerd. En in 1891, dankzij de fokker, prof.dr. A. Reil, die niet alleen de vierkoppige herdershonden uitkwam, maar ook vier verschillende soorten herdershonden naar het tribale register bracht, werd er een Belgian Shepherd-hondenclub gevormd. Het langharige type van de zwarte Belgische herdershond in 1898 heette Grünnendal. Tegelijkertijd werd het herdershondje van de herdershond van de herdershond een laken genoemd, op de locatie van het koninklijke kasteel Laken (tegenwoordig is dit ras zeer zeldzaam).
Meestal zijn kortharige Belgische herdershonden afkomstig uit de omgeving van een stad als Malin, dus worden ze mechelse herders genoemd.
De langharige herdershonden hert-sabel kleur, die - tervenure heette, werd uitgebracht door een fan van het ras, die in het dorp Tervuren woonde.
Kenmerken van het ras
Dit ras van schapenhonden heeft een delicate nerveuze organisatie. Ze zijn impulsief, dus reageren ze snel op allerlei soorten stimuli. Deze schapenhonden zijn attent, gevoelig, hebben een uitgesproken persoonlijkheid. Voor onbekende mensen kan vijandig zijn, maar in relatie tot de eigenaar is zeer toegewijd. Belgische herders zijn erg actief, altijd vol energie, dus het moet altijd bewegen. Dit ras van herdershonden kan niet aan de lijn gehouden worden.
Aan het einde van de 19e eeuw had Mechelaar, gebruikt als waakhond, een aanzienlijke vermenging van het bloed van echte herdershonden. Zulke herdershonden zijn meer solide, ze tonen hun werkkwaliteiten beter in de competitie, wat niet gezegd kan worden over de vertegenwoordigers van de andere 3 soorten, die meer gekenmerkt worden door een kalm karakter.
Tijdens de training moet je geduld hebben, want Belgische herders tolereren geen ruwe behandeling. Niettemin hebben dergelijke herdershonden een stevige maar zachte hand van de eigenaar nodig. Herdershond, waakhond, militaire diensthond, snoop, metgezelhond, sporthond.
beschrijving
De Belgische Herder, matig lang, trots geplant, niet te breed hoofd, met een recht voorhoofd. Vanaf het voorhoofd naar de snuit matig uitgesproken overgang. Wangen glad en droog. De snuit aan de neusneus is matig versmald. De Belgische herdershond heeft strak passende lippen, ogen van gemiddelde grootte. De randen van de oogleden zijn zwart, de ogen zijn bruin. Oren zijn sterk, hoog aangezet, stand-up, hebben de vorm van een driehoek. De behuizing is stevig. De nek is lang. De ruggengraat is niet ruw. De herdershond heeft een smalle borst, sterke en sterke spieren. Krachtig, breed, rechte rug. De croupe is enigszins scheef. De Belgische herdershond heeft gespierde, droge achterpoten, poten van ronde vorm, vingers op poten stevig samengedrukt. De staart is van gemiddelde lengte, breed aan de basis, als de hond kalm is, dan wordt hij neergelaten, zonder een haak aan het einde en zonder te buigen. Alle vertegenwoordigers van dit ras hebben een dikke vacht, een uitgesproken ondervacht.
- Kortharige Shepherd (op het hoofd van het aangrenzende, gladde haar) - Malinois, heeft een hertekleur met een zwart masker en zwart worden.
- Langharige soorten (op het hoofd een korte vacht) - Grunnendal en tervenure.
- Gecoate herdershond (6 cm gegolfd, ruwe wol, droog aan te raken) - lakenen, roodachtig gele kleur met zwarte vlekken op de staart en de snuit.
- Tervuren; meestal lichtrood hert met zwarte punten.
- Grünnendal is een uitzonderlijk zuivere zwarte kleur.
- Alle vertegenwoordigers moeten een zwart masker op hun oren en gezicht hebben.
- Schofthoogte: teven ongeveer 56-62 cm, mannetjes ongeveer 60-66 cm. Gewicht ongeveer 28-35 kilogram.
Onderhoud en verzorging
Dat de Belgische herdershond normaal ontwikkeld is, vereist regelmatig lange wandelingen en correcte socialisatie. Als de herdershond een lange vacht heeft, moet deze eenmaal per week worden gekamd. Alle vertegenwoordigers van de Belgische herder, met uitzondering van de kortharige "Mechelse Herder", hebben 30 minuten nodig om de wol te reinigen, die eenmaal per week wordt uitgevoerd. Kortharige "Malinois" voldoende poetsen van 15 minuten. In de lente en de herfst moet het reinigen van de vacht grondiger zijn. Bij vertegenwoordigers van dit ras is het noodzakelijk om elke dag aangelijnd te zijn, behalve dit, ze zouden zonder een riem in de open gebieden moeten rennen.